W XIX w. na Śląsku nastąpił gwałtowny rozwój przemysłu. Towarzyszyły temu intensywne procesy urbanizacyjne oraz tworzenie się dużych skupisk ludzkich, które nigdy wcześniej nie przebiegały tak szybko i na tak dużą skalę. Eksplozja przemysłu sprzyjała migracjom ludności, a tym samym niekontrolowanemu rozprzestrzenianiu się wielu chorób, zaś praca w przemyśle, w złych warunkach sanitarno-higienicznych, odbijała się bardzo negatywnie na stanie zdrowia mieszkańców miast. Niedostatecznie wyposażone lub brakujące węzły sanitarne, zwłaszcza w szybko powstających, przeludnionych dzielnicach robotniczych, złe warunki życia oraz niedożywienie były przyczyną nasilania się problemów związanych z higieną i wybuchem różnych epidemii. Starania zapobiegawcze, jakie wówczas podejmowały rządy państw, w głównej mierze dążyły do poprawy warunków sanitarnych i stanu higienicznego wśród ludności. Jednym ze sposobów radzenia sobie z narastającymi problemami epidemiologicznymi była budowa łaźni miejskich. Pierwsze takie obiekty w Europie powstały w Anglii oraz Prusach, gdzie najszybciej rozwijającym się przemysłowo obszarem był Śląsk. Główną cechą publicznych łaźni miejskich, powstałych na Śląsku w XIX w., była ich wielofunkcyjność – w budynkach takich mieściły się sektory dla mężczyzn i kobiet, prysznice, wanny do kąpieli, pralnie, a w późniejszym czasie także większy lub mniejszy basen pływacki. Do najciekawszych przykładów na Śląsku należą łaźnie miejskie w Katowicach, Wrocławiu, Prudniku i Zabrzu.