Autorzy pracy podkreślają na wstępie, iż należy rozróżnić tradycyjny model obsługi problemu zdrowotnego, zgłaszanego przez pacjenta w gabinecie lekarza, na ogół przy jego biurku od bardziej wartościowego sposobu zaznajomienia się z istotą problemu poprzez udanie się do miejsca zamieszkania chorego. W trakcie takiej wizyty domowej jest możliwe zapoznanie się z rozmaitymi uwarunkowaniami stanu zdrowia pacjenta. Można poznać członków rodziny i ocenić relacje jakie zachodzą pomiędzy chorym a jego osobami najbliższym. Można naocznie ocenić jego warunki bytowe i ewentualne szkodliwości środowiskowe. Od kilkunastu lat ten drugi model czasami realizują lekarze rodzinni i tzw. pielęgniarki środowiskowe (środowiskowo – rodzinne). Ostatnio propaguje się poszerzenie takiego sposobu zaznajamiania się z problemami zdrowotnymi przez zalecenie go tzw. terapeutom środowiskowym, którzy są członkami tzw. „zespołów leczenia środowiskowego”. Autorzy pracy, będąc przekonani o zaletach owego „środowiskowego modelu” medycyny praktycznej opracowali metodę odnotowywania i ilustrowania danych pozyskiwanych w trakcie wizyt w domu chorego. Opracowanie przez nich narzędzie ułatwia przekazywanie i dyskutowanie danych pomiędzy pielęgniarka środowiskową, a lekarzami ośrodków podstawowej opieki zdrowotnej i specjalistami jak i pracownikami socjalnymi. Metoda doskonali ustalanie planu dalszych działań terapeutycznych i interwencji korygujących relacje psychospołeczne i warunki bytowe pacjentów