Od ponad dziesięciu lat obserwuje się systematyczny wzrost spożycia mięsa drobiowego. W 2007 r. Polska z udziałem 11% zajmowała trzecie miejsce w Europie w produkcji mięsa drobiowego, po Francji i Wielkiej Brytanii (po ok. 14%). Intensyfikacja produkcji drobiarskiej z jednej strony zapewnia wyższą opłacalność, a z drugiej strony wiąże się z większą ilością produktów odpadowych, takich jak pomiot, obornik, odpady poubojowe, martwe ptaki oraz z emisją gazów do środowiska np. amoniaku. Gospodarka odpadowa w fermach drobiu i ubojniach sporadycznie jest zgodna z obowiązującymi regulacjami prawnymi. Związane jest to z dużymi kosztami utylizacji odpadów, które ze względu na skład chemiczny i potencjalne zagrożenie sanitarne są uciążliwe dla środowiska i niebezpieczne dla zdrowia człowieka. W artykule, na podstawie danych literaturowych i badań własnych, scharakteryzowano odpady z chowu i uboju drobiu oraz zdefiniowano możliwe drogi negatywnego wpływu na zdrowie człowieka: bezpośrednie np. przez zakażenia mikrobiologiczne lub pośrednie takie jak, emisja amoniaku do atmosfery, migracja zanieczyszczeń do wód podziemnych i powierzchniowych. Opisano możliwości utylizacji tych odpadów w procesie fermentacji metanowej. Technologia ta zmniejsza ryzyko zagrożenia dla środowiska, a jednocześnie pozwala na odzyskanie energii odnawialnej z bioodpadów, w postaci biogazu. W badaniach odpady z fermy oraz z ubojni indyków (wielkość ubojowa zakładu ok. 26.000 sztuk tygodniowo) mezofilowej fermentacji metanowej. Do badań wytypowano 9 rodzajów odpadów: obornik indyczy na słomie, świeża słoma stosowana na podściółkę, głowy, wnętrzności, nogi i pióra. Fermentacji poddano również osad poflotacyjny, ścieki poubojowe oraz osad z oczyszczalni chemicznej. Wysoki potencjał metanowy odpadów poubojowych (ok. 73%) oraz obornika (63%), wskazują na zadowalające możliwości ich unieszkodliwiania z jednoczesnym odzyskiem energii w procesie fermentacji metanowej.